Тадэвуш Лада-Заблоцкі

ВЕРШЫ

Азымунд

Пустыня на ўсе расцягнулася бокі,

Пакрыўшыся неба цудоўнага ззяннем.

Нікога навокал і толькі дарогай

Вандровец брыдзе, утамлёны бадзяннем.

А д’ябал пустыні апальвае вусны

Спякотаю, потым азёрамі вабіць;

І хвалі змяняюцца ценем спакусным,

Ды возера цень той імглою туманіць.

І раптам з камення сцясаныя ногі

Прад здзіўленым вокам вандроўцы паўсталі,

А побач, ледзь зверху прыкрыты зямлёю,

Якіясьці плечы і голаў ляжалі.

Вандроўца ўглядаецца ў голаву тую,

Што дыхае гонару моцай таемнай,

І бачыць на вуснах усмешку ліхую

І думкі пагардлўвай знак непрыемны.

І золатам надпіс быў выбіты збоку:

“Кароль з каралёў я, Азымунд вялікі,

А слава мая паляцела далёка,

Яна перажыць зможа нават граніты.

Што здзейсніў я – тое спытай у тутэйшых”.

Тады азірнуўся вандровец навокал,

І позірк сустрэўся з пустыняй ранейшай,

А звон цішыні яго слых напалохаў.

І толькі між рэштак, нязнаных ад веку,

Які-небудзь гад прапаўзае плюгавы.

Вандровец уздыхнуў над дурным чалавекам

І над недарэчнаю моцаю славы.

Тыфліс, 4 жніўня 1846 г.

 

Do I. H…

At tu, Natalis, multos celebrande per annos

candidior semper, candidiorque veni.

Tibullus. Lib. 1 eleg. 7

У змрочнай старонцы, у краі выгнаня

Між чорных гораў, гадзін засмучання,

Нарэшце прыйшоў, наш любы зямляча,

Святочны дзень твайго нараджэння.

Чым жа адзначыць? – у нас на радзіме

З духмянага квецця, што меў пад рукою,

Я сплёў бы вяночак, прыгожы і мілы,

І песні мае паліліся б ракою.

А тут, мой Ты Божа! Стэпы навокал,

І робіцца страшна ад змроку ляснога,

І смутак атуліць выгнанца глыбокі,

І сэрца зашчэміць прысутнасць былога.

А што ж падарыць? – о, чакай, мой зямляча!

Чакай, покуль страшная бура праміне,

І покуль на рэштках лодкі тулячай

Я зноў не з’яўлюся ў роднай краіне.

Тады наймілейшыя кветачкі стануць

Табе падарункам з Літоўскага краю

І хоры анёльскія песняй уславяць

Твой дзень народзін, а я падтрымаю.

Пераклад з польскае
Зоі Гаціла